Patronem SOSW jest, od początku istnienia placówki - Janusz Korczak – pisarz, i pedagog żyjący w latach 1878 –1942. Dlaczego właśnie on stał się swoistym „logo” naszego Ośrodka ?
Biorąc pod uwagę pełne zaangażowanie Korczaka w sprawę wychowania dzieci biednych, osieroconych, a nierzadko okaleczonych moralnie, odpowiedź wydaje się prosta.
Korczak to wzór Pedagoga, który wyrzekł się własnego życia osobistego, stając się dla swoich wychowanków najlepszym
PRZYJACIELEM I POWIERNIKIEM.
Korczak z dzieckiem kadr z filmu ”Korczak”
I. DZIECIŃSTWO JANUSZA KORCZAKA
Henryk Goldszmit w wieku lat 10
Janusz Korczak ( prawdziwe nazwisko Henryk Goldszmit) urodził się 22 lipca 1878 lub 1879 roku w Warszawie. Jego ojciec Józef Goldszmit, był warszawskim adwokatem, a matką była Cecylia z Gębickich. Miał też siostrę Annę. Mając osiem lat rozpoczął naukę w szkole początkowej, a następnie uczył się w Gimnazjum Praskim. Szkoły nie lubił, a jego główną pasją było czytanie książek. Długotrwała choroba ojca i śmierć w 1896 roku zmusiły młodego Korczaka do udzielania korepetycji, aby finansowo wspomóc rodzinę.
II. LEKARZ I PEDAGOG
Henryk Goldszmit w mundurze szkoły medycznej
W roku 1898 zdał maturę i zapisał się na Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom lekarza otrzymuje w 1905 roku . Swą wiedzę pogłębiał w klinikach Berlina, Londynu i Paryża. W 1905r. musiał wyjechać na wojnę rosyjsko-japońską jako lekarz wojskowy. Po wojnie wrócił do swego szpitala. Pracował znowu wśród małych pacjentów biednych i bogatych. Nie chciał zrobić kariery w praktyce prywatnej, ale zapragnął być lekarzem i wychowawcą dzieci. Miał około 30 lat, gdy ostatecznie zrezygnował z założenia własnej rodziny. Wiele trzeba było się wyrzec i wiele poświęcić, by w tak szczególny sposób odnaleźć powołanie w swoim życiu.
W czasach, gdy dzieci traktowane były przedmiotowo i bez należytego szacunku, Korczak nadał im wielką godność, pochylając się nad ich potrzebami z wielką troska i oddaniem.
Budynek Domu Sierot Korczak z Dziećmi w domu Sierot
Korczak włączył się do działalności Towarzystwa "Pomoc dla Sierot".
W 1912r. Korczak objął funkcję dyrektora Domu Sierot przy ulicy Krochmalnej. Swe życie całkowicie związał z najbardziej osamotnionymi dziećmi, z sierotami. Miał wtedy 34 lata. Dom Sierot stał się warsztatem samodzielnej pracy i badań Korczaka. Tam wypracował swój system wychowawczy, a wieczorami i nocami pisał dzieła pedagogiczne i powieści.
Zdjęcia z okresu pracy w Domu Sierot.
zdjęcie z wychowankami Domu Sierot na wakacjach
wnętrze Domu Sierot
III. PISARZ I SPOŁECZNIK
Janusz Korczak jako młody pisarz
W roku 1896 opublikował w tygodniku satyrycznym „Kolce” swoją humoreskę pt. „Węzeł gordyjski”, która zapoczątkowała współpracę z tym czasopismem, a także rozpoczęła działalność pisarską. Na dorobek pisarski Korczaka (literacki, publicystyczny i naukowy), adresowany do dorosłych i dzieci, składa się ponad 20 książek, ponad 1400 tekstów drukowanych . Korczak prowadził szeroką działalność popularyzatorską w obronie praw dziecka także za pośrednictwem radia. Pod pseudonimem Stary Doktor, przedstawiał swój nowatorski system wychowawczy.
Przejawem znajomości potrzeb dziecka były pisane z myśl o dzieciach książki. Najbardziej znane to:
Utwory te prezentują odwieczną prawdę o marzeniach dziecięcych i niemożności ich zrealizowania z winy dorosłych.
IV. LATA OKUPACJI
Korczak żył w czasach trudnych; naznaczonych biedą i wojną. Zdał jednak egzamin ze swojej odpowiedzialności za los powierzonych opiece dzieci.
Z trudem zdobywał żywność, lekarstwa i odzież. Czynił to jednak z wielkim zaangażowaniem i ofiarnością.
Korczak na ulicach Getta Warszawskiego kadr z filmu
Starał się zapewnić dzieciom godziwe warunki, życia pomimo okropieństw terroru hitlerowskiego.
Swoim wychowankom towarzyszył do końca,
aż do męczeńskiej śmierci w komorach gazowych Treblinki w 1942 roku.