JANUSZ KORCZAK –   ŻYCIORYS MIŁOŚCIĄ PISANY

Patronem SOSW jest, od początku istnienia placówki  - Janusz Korczak – pisarz, i pedagog żyjący w latach 1878 –1942. Dlaczego właśnie on stał się swoistym „logo” naszego Ośrodka ?

          Biorąc pod uwagę pełne zaangażowanie  Korczaka w sprawę wychowania  dzieci biednych, osieroconych, a nierzadko okaleczonych moralnie, odpowiedź wydaje się prosta.

        Korczak to wzór Pedagoga, który wyrzekł się własnego życia osobistego, stając się dla swoich wychowanków  najlepszym

  PRZYJACIELEM I POWIERNIKIEM.

Korczak z dzieckiem kadr z filmu ”Korczak”

I. DZIECIŃSTWO JANUSZA KORCZAKA

Henryk Goldszmit w wieku lat 10

Janusz Korczak ( prawdziwe nazwisko Henryk Goldszmit) urodził się 22 lipca 1878 lub 1879 roku w Warszawie. Jego ojciec Józef Goldszmit, był warszawskim adwokatem, a  matką była Cecylia z Gębickich. Miał też siostrę Annę. Mając osiem lat  rozpoczął naukę w szkole początkowej, a następnie  uczył się w Gimnazjum Praskim. Szkoły nie lubił, a jego główną pasją było czytanie książek. Długotrwała choroba ojca i śmierć w 1896 roku zmusiły młodego Korczaka do udzielania korepetycji, aby finansowo wspomóc rodzinę.

II. LEKARZ I PEDAGOG

Henryk Goldszmit w mundurze szkoły medycznej

W roku 1898 zdał maturę i zapisał się na Wydział Lekarski Cesarskiego Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom lekarza otrzymuje w 1905 roku . Swą wiedzę pogłębiał w klinikach Berlina, Londynu i Paryża. W 1905r. musiał wyjechać na wojnę rosyjsko-japońską jako lekarz wojskowy. Po wojnie wrócił do swego szpitala. Pracował znowu wśród małych pacjentów biednych i bogatych. Nie chciał zrobić kariery w praktyce prywatnej, ale zapragnął być lekarzem i wychowawcą dzieci. Miał około 30 lat, gdy ostatecznie zrezygnował z założenia własnej rodziny. Wiele trzeba było się wyrzec i wiele poświęcić, by w tak szczególny sposób odnaleźć powołanie w swoim życiu.

W czasach, gdy dzieci traktowane były przedmiotowo i bez należytego szacunku, Korczak nadał im wielką godność, pochylając się nad ich potrzebami z wielką troska i oddaniem.

                             Budynek Domu Sierot                                                                           Korczak z Dziećmi w domu Sierot

Korczak włączył się do działalności Towarzystwa "Pomoc dla Sierot".                  
W 1912r. Korczak objął funkcję dyrektora Domu Sierot przy ulicy Krochmalnej. Swe życie całkowicie  związał z najbardziej osamotnionymi dziećmi, z sierotami. Miał wtedy 34 lata. Dom Sierot stał się warsztatem samodzielnej pracy i badań Korczaka. Tam wypracował swój system wychowawczy, a wieczorami i nocami pisał dzieła pedagogiczne i powieści.

Zdjęcia z okresu pracy w Domu Sierot.

zdjęcie z wychowankami Domu Sierot na wakacjach

wnętrze Domu Sierot

III.   PISARZ I  SPOŁECZNIK

Janusz Korczak jako młody pisarz

W roku 1896 opublikował w tygodniku satyrycznym „Kolce” swoją humoreskę pt. „Węzeł gordyjski”, która zapoczątkowała współpracę z tym czasopismem, a także rozpoczęła działalność pisarską. Na dorobek pisarski Korczaka (literacki, publicystyczny i naukowy), adresowany do dorosłych i dzieci, składa się ponad 20 książek, ponad 1400 tekstów drukowanych . Korczak prowadził szeroką działalność popularyzatorską w obronie praw dziecka także za pośrednictwem radia. Pod pseudonimem Stary Doktor, przedstawiał swój nowatorski system wychowawczy.

             Przejawem znajomości  potrzeb dziecka były pisane z myśl  o dzieciach książki. Najbardziej znane to:

• Dzieci ulicy
• Dziecko salonu
• Józki, Jaśki i Franki,
• Sława,
• Król Maciuś I
• Król Maciuś na wyspie bezludnej
• Bankructwo małego Dżeka
• Kajtuś czarodziej

Utwory te prezentują odwieczną prawdę o marzeniach dziecięcych i niemożności ich zrealizowania z winy dorosłych.

IV. LATA OKUPACJI

            Korczak żył w czasach trudnych; naznaczonych biedą i wojną.  Zdał jednak egzamin ze swojej odpowiedzialności za los powierzonych opiece dzieci.

Z trudem zdobywał żywność, lekarstwa i odzież. Czynił to jednak z wielkim zaangażowaniem i ofiarnością.

Korczak na ulicach Getta Warszawskiego kadr z filmu

Starał się zapewnić dzieciom godziwe warunki, życia pomimo okropieństw terroru hitlerowskiego.

Swoim wychowankom towarzyszył  do końca,

aż do męczeńskiej śmierci w komorach gazowych Treblinki w 1942 roku.